باشگاه فوتبال آرسنال

باشگاه فوتبال آرسنال، تیمی باشگاهی در شهر لندن، انگلستان است که در لیگ برتر انگلیس بازی می‌کند. با تاریخچه‌ای غنی و هواداران پرشور، آرسنال یکی از باشگاه‌های مطرح و محبوب فوتبال جهان محسوب می‌شود. در این نوشته با وب سایت مجله خبری آرسنال همراه ما بمانید.

آشنایی با باشگاه آرسنال

باشگاه فوتبال آرسنال، یکی از باشگاه‌های حرفه‌ای فوتبال انگلیس است که در منطقه شمال لندن قرار دارد. هدایت این تیم در حال حاضر بر عهده آرسن ونگر، مربی فرانسوی است.
آرسنال یکی از قدیمی‌ترین و پرافتخارترین باشگاه‌های فوتبال انگلستان است که بیش از یک قرن سابقه فعالیت دارد و همواره به عنوان یکی از نمادهای فوتبال جهان شناخته می‌شود. این باشگاه با تاریخچه‌ای پرفراز و نشیب، از زمان تأسیس در قرن نوزدهم تا حضور در رقابت‌های اروپایی در سال ۲۰۲۵، نقش مهمی در تاریخ فوتبال دنیا ایفا کرده است.

تاریخچه تاسیس باشگاه آرسنال

باشگاه فوتبال آرسنال در سال ۱۸۸۶ با نام باشگاه دیال اسکوئر توسط کارگران کارخانه اسلحه‌سازی سلطنتی در منطقه وول‌ویچ در جنوب شرقی لندن تأسیس شد. چند سال پس از آن، نام این باشگاه به آرسنال سلطنتی تغییر یافت. در سال ۱۸۹۳، پس از تبدیل شدن به یک شرکت محدود، نام آن به آرسنال وول‌ویچ تغییر کرد. این باشگاه به عنوان اولین عضو جنوبی لیگ فوتبال، در سال ۱۸۹۳ وارد رقابت‌های لیگ دسته دوم شد و در سال ۱۹۰۴ به لیگ دسته اول راه یافت.

ورشکستگی باشگاه آرسنال

به دلیل موقعیت جغرافیایی نسبی، باشگاه با مشکلاتی در جذب تماشاگران نسبت به رقبا مواجه بود و در نتیجه دچار بحران مالی و ورشکستگی در سال ۱۹۱۰ شد. در آن زمان، باشگاه توسط دو تاجر به نام‌های هنری نوریس و ویلیام هال خریداری شد. پس از این ماجرا، نوریس تصمیم گرفت باشگاه را به مناطق دیگر منتقل کند و در سال ۱۹۱۳، پس از سقوط به دسته دوم، تیم به شمال لندن و ورزشگاه آرسنال در منطقه هایبوری بازگشت. سال بعد، نام «وول‌ویچ» از نام باشگاه حذف شد. در سال ۱۹۱۹، آرسنال در لیگ، در مکان پنجم قرار گرفت.

تأسیس و اوج‌گیری اولیه آرسنال

در سال ۱۹۲۵، هربرت چاپمن به عنوان مربی آرسنال منصوب شد. پیش از آن، او دو قهرمانی پیاپی لیگ با تیم هادرسفیلد تاون در سال‌های ۱۹۲۳–۱۹۲۴ و ۱۹۲۴–۱۹۲۵ کسب کرده بود. چاپمن توانست دوره موفقیت‌های بزرگ باشگاه را آغاز کند. با بکارگیری تاکتیک‌های انقلابی و تمرینات منسجم، همراه با خرید بازیکنان ستاره‌ای مانند الکس جیمز و کلیف باستین، پایه‌های موفقیت آرسنال در دهه ۱۹۳۰ میلادی گذاشته شد. تحت هدایت او، تیم چندین قهرمانی مهم، از جمله پیروزی در فینال جام حذفی سال ۱۹۳۰ و قهرمانی در لیگ‌های ۱۹۳۰–۱۹۳۱ و ۱۹۳۲–۱۹۳۳ را به دست آورد.

پایان دوران طلایی و تأثیر جنگ جهانی بر فوتبال آرسنال 

در سال ۱۹۳۴، چاپمن بر اثر بیماری ذات‌الریه درگذشت، اما جو شاو و جورج آلیسون موفق شدند راه او را ادامه دهند. در دوران آن‌ها، آرسنال سه قهرمانی دیگر در سال‌های ۱۹۳۳–۱۹۳۴، ۱۹۳۴–۱۹۳۵ و ۱۹۳۷–۱۹۳۸ کسب کرد و در فصل ۱۹۳۶–۱۹۳۵، جام حذفی را نیز برد. با این حال، با بازنشستگی بازیکنان کلیدی در پایان دهه، موفقیت‌های تیم کاهش یافت و پس از جنگ جهانی دوم، فوتبال حرفه‌ای در انگلستان به حالت تعلیق درآمد.

دوره دوم موفقیت‌ها تحت نظر تام ویتاکر (۱۹۴۷–۱۹۵۳)

پس از جنگ، آرسنال دوره دیگری از موفقیت‌ها را تجربه کرد، که حاصل آن قهرمانی در لیگ‌های ۱۹۴۷–۱۹۴۸ و ۱۹۵۲–۱۹۵۳ و همچنین بردن جام حذفی در سال ۱۹۵۰ بود. در آن زمان، دارایی‌های باشگاه کاهش یافته و توان جذب بازیکنان سابق را نداشت، بنابراین سطح تیم در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ متوسط باقی ماند. حتی تلاش‌های بیلی رایت، کاپیتان سابق تیم ملی انگلیس، به عنوان مربی، در این دهه‌ها به نتایج قابل توجهی نینجامید.

تحول و اولین قهرمانی اروپایی تیم آرسنال(۱۹۶۶–۱۹۷۰)

در سال ۱۹۶۶، برتی می، فیزیوتراپیست باشگاه، به عنوان مربی منصوب شد. تیم در این دوره در جام اتحادیه انگلیس ناکام ماند، اما در سال ۱۹۶۹–۱۹۷۰، اولین قهرمانی اروپایی خود را در جام نمایشگاه‌های بین‌مللی کسب کرد. این موفقیت‌ها ادامه یافت تا اینکه در فصل ۱۹۷۰–۱۹۷۱، برای اولین بار در تاریخ، آرسنال توانست هم در لیگ و هم در جام حذفی قهرمان شود.

افت و خیز آرسنال در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰

با وجود موفقیت اولیه، تیم در فصل ۱۹۷۲–۱۹۷۳ به مقام نایب قهرمانی لیگ رسید و در فینال‌های جام حذفی در سال‌های ۱۹۷۲، ۱۹۷۸ و ۱۹۸۰ شکست خورد. در سال ۱۹۸۰، تیم قهرمانی در جام در جام اروپا را باخت. تنها دستاورد مهم در این دوره، پیروزی ۳–۲ بر منچستر یونایتد در فینال جام حذفی سال ۱۹۷۹ بود، که به عنوان یکی از لحظات درخشان تاریخ باشگاه باقی ماند.

بازگشت و اوج‌گیری تحت هدایت جورج گراهام (۱۹۸۶–۱۹۹۵)

در سال ۱۹۸۶، جورج گراهام، بازیکن سابق آرسنال، مجدداً به عنوان مربی این تیم منصوب شد و دوره سوم موفقیت‌های بزرگ را برای باشگاه رقم زد. در فصل ۱۹۸۶–۱۹۸۷، آرسنال قهرمان جام اتحادیه شد. همچنین، در فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۹، این تیم توانست عنوان قهرمانی لیگ انگلیس را کسب کند، که با گل لحظات آخر مایکل توماس مقابل لیورپول محقق شد. گراهام در سال ۱۹۹۰–۱۹۹۱ نیز قهرمانی در لیگ برتر را به دست آورد، که در آن تنها یک بازی شکست خورده بود.
در سال ۱۹۹۳، آرسنال در هر دو رقابت، جام حذفی و جام اتحادیه، قهرمان شد و در سال ۱۹۹۴، جام در جام اروپا را برد. اما پس از این موفقیت‌ها، شهرت و اعتبار گراهام به دلیل اتهامات رشوه لکه‌دار شد و در سال ۱۹۹۵ از تیم کنار گذاشته شد. پس از او، بروس ریوچ به عنوان سرمربی منصوب شد اما تنها یک فصل در تیم باقی ماند.

دوره طلایی باشگاه آرسنال

در سپتامبر ۱۹۹۶، آرسن ونگر به عنوان سرمربی آرسنال منصوب شد و تحولات اساسی در تاکتیک‌ها و ساختار تیم ایجاد کرد. او سیستم آموزشی نوین و بازیکنان خارجی را وارد تیم کرد، که مکمل استعدادهای انگلیسی بود.
در فصل ۱۹۹۷–۱۹۹۸، آرسنال موفق شد هم در لیگ برتر و هم در جام حذفی قهرمان شود، و این دومین تیم تاریخ لیگ انگلیس بود که چنین دستاوردی را کسب می‌کند. در فصل ۱۹۹۹–۲۰۰۰، به فینال جام یوفا رسید اما در ضربات پنالتی مقابل گالاتاسرای شکست خورد.

دوره طلایی تیم آرسنال 

در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵، تیم قهرمان جام حذفی شد و در فصل ۲۰۰۳–۲۰۰۴، بدون شکست در لیگ برتر، قهرمانی را کسب کرد، که رکوردی بی‌نظیر در تاریخ فوتبال انگلیس است؛ این تیم در ۴۹ بازی لیگ آن فصل شکست نخورده باقی ماند.
در یازده فصل اول حضور ونگر، آرسنال در هشت فصل در رتبه‌های اول یا دوم قرار گرفت، اما نتوانست عنوان قهرمانی لیگ را حفظ کند. در فصل ۲۰۱۰–۲۰۱۱، تیم در رده چهارم لیگ قرار گرفت.
در سال ۲۰۰۶، پس از ۹۳ سال، آرسنال ورزشگاه هابوری را ترک کرد و به ورزشگاه جدید امارات نقل مکان کرد. در دوره بعد، تیم در فصل‌های ۲۰۲۲–۲۳ و ۲۰۲۳–۲۴ با سرمربیگری میکل آرتتا نایب قهرمان شد، اما همچنان حسرت قهرمانی در دل هواداران باقی مانده است.

ورزشگاه آرسنال

ورزشگاه هایبوری 

ورزشگاه هایبوری، ورزشگاه سابق باشگاه فوتبال آرسنال در لندن است.
این باشگاه از سال ۱۹۱۳ تا ۲۰۰۶ میزبان بازی‌های خانگی خود در این ورزشگاه بود، اما پس از آن تمامی مسابقات را به ورزشگاه امارات انتقال داد. لازم به ذکر است که بخش‌هایی از مسابقات المپیک تابستانی ۱۹۴۸ نیز در این ورزشگاه برگزار شده بود. پس از تخریب، این ورزشگاه به یک مجتمع مسکونی تبدیل شد.

ورزشگاه اشبرتون گرو (امارات)

ورزشگاه امارات، استادیومی با ظرفیت ۶۰٬۰۰۰ نفر است که در سال ۲۰۰۶ میلادی با دیدار بین تیم‌های آرژانتین و برزیل افتتاح شد.
در همان سال، شرکت هواپیمایی امارات با پرداخت مبلغ ۳۹۰ میلیون پوند، قراردادی با باشگاه آرسنال امضا کرد که بر اساس آن، نام استادیوم جدید این تیم به مدت یازده سال (از سال ۲۰۰۶) «امارات» نام‌گذاری شد. این مبلغ همچنین شامل قرار داد حک کردن آرم شرکت هواپیمایی امارات بر روی پیراهن تیم لندنی آرسنال به مدت ۷ سال می‌باشد.

نام‌گذاری ورزشگاه امارات

امارات نام ورزشگاه اختصاصی باشگاه آرسنال است که از زمان ساخت در سال 2006 هم‌اکنون میزبان بازی‌های خانگی این تیم می‌باشد. این ورزشگاه با ظرفیت 60,704 تماشاگر، پنجمین ورزشگاه بزرگ فوتبال در انگلستان است.

درآمدزایی ورزشگاه و اهمیت درآمدهای باشگاهی

امروزه، باشگاه‌های حرفه‌ای فوتبال به کارخانه‌های تولید درآمد تبدیل شده‌اند. منابع درآمد معمول شامل حق پخش تلویزیونی، اسپانسرهای رسمی، فروش پیراهن، معاوضه بازیکن، فروش بلیط و کسب درآمد از تورنمنت‌های معتبر است.

یکی از روش‌های جدید کسب درآمد برای باشگاه‌ها، اجاره دادن نام ورزشگاه اختصاصی‌شان است. این راهکار، یک بازی برد-برد برای هر دو طرف است: باشگاه می‌تواند ورزشگاه خود را توسعه دهد یا بازسازی کند و در مقابل، راهی برای تبلیغات پیدا می‌کند. اما این روند همیشه با مخالفت شدید هواداران وفادار تیم همراه است.

تاریخچه و مسیر شکل‌گیری ورزشگاه جدید آرسنال

داستان نام‌گذاری ورزشگاه آرسنال به نام امارات، از سال 1997 آغاز شد. در آن سال، باشگاه درخواست مجوز گسترش و بازسازی ورزشگاه هایبری، ورزشگاه اختصاصی آرسنال در آن زمان، را به شورای شهر لندن ارائه داد. اما این درخواست با مخالفت قاطع شورا روبرو شد. در نتیجه، باشگاه گزینه‌هایی مانند خرید ورزشگاه ومبلی را بررسی کرد و در نهایت در سال 2000 تصمیم گرفت ورزشگاهی جدید در منطقه‌ای دیگر بسازد. برای این منظور، یک شهرک صنعتی در اطراف منطقه اشبرتون گروو (Ashburton Grove) خریداری شد.

 ساخت ورزشگاه جدید آرسنال

در سال 2001، شورای شهر موافقت خود را برای ساخت ورزشگاه مدرن در این مکان اعلام کرد، اما مشکلات مالی باشگاه را تحت فشار گذاشت. باشگاه مجبور شد حقوق بازیکنان و کارمندان خود را کاهش دهد و ساخت ورزشگاه را متوقف کند. این توقف تا سال 2004 ادامه داشت و در این مدت، باشگاه از روش‌هایی مانند فروش سهام به شرکت گرانادا، تغییر اسپانسر، اوراق قرضه، فروش بازیکنان و درخواست کمک مالی از دولت بهره برد.

ساخت ورزشگاه و حق نامگذاری 

در نهایت، در سال 2004، دولت امارات با توجه به وضعیت مالی باشگاه، قراردادی 15 ساله به ارزش 100 میلیون پوند امضا کرد. در این توافق، هزینه ساخت ورزشگاه جدید در مقابل، حق نامگذاری ورزش و اسپانسری پیراهن باشگاه در نظر گرفته شد. بر اساس این قرارداد، نام ورزشگاه تا سال 2021 «استادیوم امارات» بود و در محاوره «امارات» نامیده می‌شد. همچنین، تا سال 2013، هواپیمایی امارات اسپانسر رسمی پیراهن باشگاه بود.

افتتاح ورزشگاه آرسنال

ورزشگاه در سال 2006 تکمیل و در فصل 2006/2007 افتتاح شد و به عنوان ورزشگاه اصلی آرسنال فعالیت خود را آغاز کرد. هزینه ساخت این ورزشگاه، حدود 380 میلیون پوند برآورد شده است.

در سال 2012، با پایان یافتن قرارداد اسپانسری امارات، دولت امارات قرارداد بلندمدتی با مبلغ بیشتر امضا کرد تا نام ورزشگاه و اسپانسری پیراهن تا سال 2028 تمدید شود. بر اساس این توافق، مبلغ 150 میلیون پوند به حساب باشگاه واریز شد و این قرارداد رسمی امضا گردید. بنابراین، تا سال 2028، نام ورزشگاه همچنان «امارات» باقی خواهد ماند.

در کنار این ماجرا، موضوع «آرسنال‌سازی» یا Arsenalisation نیز مطرح است. این طرح در سال 2009 تصویب شد و به منظور حفظ و ترویج تاریخ و هویت باشگاه در ورزشگاه جدید اجرا شد. بر اساس این طرح، با ابزارهای خلاقانه هنری، روح و اصالت آرسنال در ورزشگاه بازسازی می‌شود، از جمله:

– نصب صندلی‌های سفید با لگوی توپ جنگی، نماد اصلی باشگاه، در لایه‌های پایینی و ورودی ورزشگاه
– ساخت موزه‌ای به نام «روح‌هایبری» و نمایش تصاویر اسطوره‌های باشگاه در آن
– طراحی هشت نقاشی بزرگ در نمای بیرونی ورزشگاه که هر یک شامل چهار اسطوره باشگاه هستند که با هم دست در دست دارند
– ایجاد دوازده نقاشی بزرگ در محوطه بیرونی ورزشگاه، که لحظات مهم تاریخ باشگاه را به تصویر می‌کشند

مخالفت‌ها و نگرانی‌های هواداران درباره نام‌گذاری ورزشگاه

با وجود این اقدامات، مخالفت‌ها نسبت به نام‌گذاری ورزشگاه به نام امارات همچنان ادامه دارد. بسیاری از هواداران وفادار، ترجیح می‌دهند ورزشگاه با نام اشبرتون گروو یا حتی تنها «گروو» شناخته شود.

نشان‌واره و نماد باشگاه آرسنال

در سال ۱۸۸۸، اولین نماد آرسنال که شامل سه توپ جنگی بود که از بالا دیده می‌شد، طراحی شد. پس از انتقال باشگاه به هایبوری در سال ۱۹۱۳، این نماد تغییر کرد و تصویری از یک توپ جنگی که به سمت شرق اشاره می‌کرد، جایگزین شد. این نشان‌واره تنها تا سال ۱۹۲۲ باقی ماند.

لوگوهای باشگاه آرسنال

در ادامه، نماد جدیدی معرفی شد که بار دیگر تصویر یک توپ جنگی داشت، اما این بار به سمت غرب قرار داشت و در سال ۱۹۲۵ برگزیده شد. در سال ۱۹۴۹، باشگاه نماد مدرن‌تری را معرفی کرد که شامل سه توپ جنگی زیر نام باشگاه بود. این نشان‌واره برای اولین بار به صورت رنگی طراحی شده و شباهت زیادی به نشان‌واره فعلی باشگاه داشت.

نماد باشگاه آرسنال

به دلیل تغییرات مکرر در نشان‌واره و نماد، آرسنال نتوانست حق تکثیر آن‌ها را حفظ کند و پس از ثبت نشان‌واره به عنوان علامت تجاری، در یک نبرد حقوقی طولانی با تاجر خیابان‌های محلی که کالاهای غیررسمی آرسنال را می‌فروخت، پیروز شد. در سال ۲۰۰۲، باشگاه نشان‌واره‌ای جدید و مدرن‌تر با طراحی ساده‌تر معرفی کرد؛ در این طراحی، توپ جنگی دوباره به سمت شرق است و نام باشگاه در بالای آن قرار دارد. این تغییرات مورد انتقاد برخی از هواداران قرار گرفت؛ کانون هواداران مستقل آرسنال معتقد بود که این طراحی بسیاری از تاریخ و سنت‌های باشگاه را نادیده گرفته و در این زمینه با طرفداران مشورت نشده است.

باشگاه آرسنال لوگو

در فصل ۲۰۱۱-۲۰۱۲، به مناسبت ۱۲۵‌امین سالگرد تأسیس باشگاه، نشان‌واره و نماد جدیدی معرفی شد که نسخه اصلاح‌شده نشان‌واره فعلی بود. این نشان‌واره کاملاً به رنگ سفید است و در آن ۱۵ برگ بلوط در سمت راست و ۱۵ برگ در سمت چپ قرار دارد، و در پایین آن شعار «رو به جلو» نوشته شده است.

رنگ‌ لباس آرسنال

در بخش عمده‌ای از تاریخ آرسنال، رنگ پیراهن اصلی تیم در بازی‌های خانگی، قرمز روشن با آستین‌های سفید و شورت سفید بوده است.

در سال ۱۹۳۳، هربرت چاپمن پیشنهاد داد که رنگ آستین‌ها و یقه تغییر کند و آن‌ها به رنگ سفید و روشن‌تر درآید، هرچند درباره صحت این داستان تردید وجود دارد. به هر حال، پیراهن‌های قرمز و سفید به عنوان نماد تیم شناخته شدند و برای مدتی در پوشش تیم به کار رفتند، اما پس از دو فصل، این لباس‌ها کنار گذاشته شدند. اولین بار در فصل ۱۹۶۶-۱۹۶۷ بود که تیم پیراهن قرمز کامل پوشید، اما این طرح محبوبیت چندانی نداشت و دوباره آستین‌های سفید به لباس تیم بازگشت. در نیمه دوم فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۶، آرسنال آخرین فصلی بود که در استادیوم هایبوری بازی می‌کرد و در آن، پیراهن‌هایی مشابه لباس‌هایی که در سال ۱۹۱۳ پوشیده بودند، بر تن داشت؛ اما در فصل بعد، تیم به رنگ طبیعی خود بازگشت. در فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹، آرسنال آستین‌های سفید را با آستین‌های قرمز راه‌راه جایگزین کرد.

رنگ‌های لباس های آرسنال

رنگ‌های آرسنال در لباس‌های خانگی، منبع الهام برای حداقل سه باشگاه دیگر بوده است. در سال ۱۹۰۹، باشگاه اسپارتا پراگ کیت قرمز تیره‌ای مشابه آرسنال را تصویب کرد؛ در سال ۱۹۳۸، باشگاه هایبرنیان طراحی آستین‌های پیراهن آرسنال با نوار سبز و سفید را ثبت کرد؛ و در سال ۱۹۲۰، مدیر ورزشی باشگاه براگا پس از بازی در استادیوم هایبوری، کیت سبز تیم خود را به رنگ قرمز آرسنال، با آستین و شورت سفید، تغییر داد و تیمی با نام «آرسنالیستیس» شکل گرفت که هنوز هم این طرح را می‌پوشد.

رنگ مهمان آرسنال

در طول سال‌ها، رنگ مهمان آرسنال بیشتر شامل پیراهن‌های سفید یا سیاه و شورت سفید بود. از فصل ۱۹۶۹-۱۹۷۰، این تیم زرد و آبی پوشید، اما استثنائاتی هم داشت. در فصل ۱۹۸۲-۱۹۸۳، تیم در رنگ سبز و لباس‌های دور کیت ظاهر شد، و از اوایل دهه ۱۹۹۰، با توجه به بازار تقلبی کیت‌های ورزشی که رونق پیدا کرد، رنگ‌های خارج از خانه به شکل منظم تغییر یافتند. در این مدت، دو طرح عمده به شکل آبی طراحی شدند، یا از تغییرات در سنت زرد و آبی، مانند استفاده از طلای فلزی و نوار نیروی دریایی در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱، بهره‌مند شدند و از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷، رنگ‌های زرد و خاکستری تیره به کار رفتند. از سال ۲۰۰۹، کیت‌های خارج از خانه هر فصل تغییر می‌کردند.

لقب باشگاه آرسنال

آرسنال غالباً با نام «توپچی‌ها» شناخته می‌شود، که در واقع بخشی از نام قدیمی باشگاه است. این لقب زمانی به آرسنال افزوده شد که باشگاه به عنوان «رویال آرسنال» شناخته می‌شد. پیش از آن، تیم به عنوان «میدان دیال» و کمی بعدتر با نام «وولویچ آرسنال» شناخته می‌گردید.

افتخارات باشگاه آرسنال

قهرمانی‌های داخلی:

– جام قهرمانی لیگ برتر انگلستان
قهرمان در فصل‌های ۲۰۰۳-۲۰۰۴ و ۲۰۰۴-۲۰۰۳، که در هر دو دوره کاپیتان تیم پاتریک ویرا در ورزشگاه آرسنال (هایبری) این عنوان را کسب کردند.

– لیگ دسته اول و لیگ برتر انگلستان
قهرمانی در ۱۳ دوره: ۱۹۳۰-۳۱، ۱۹۳۲-۳۳، ۱۹۳۳-۳۴، ۱۹۳۴-۳۵، ۱۹۳۷-۳۸، ۱۹۴۷-۴۸، ۱۹۵۲-۱۹۵۳، ۱۹۷۰-۷۱، ۱۹۸۸-۸۹، ۱۹۹۰-۱۹۹۱، ۱۹۹۷-۱۹۹۸، ۲۰۰۱-۲۰۰۲، ۲۰۰۳-۲۰۰۴.

– جام حذفی انگلستان
قهرمان در ۱۴ دوره: ۱۹۳۰، ۱۹۳۶، ۱۹۵۰، ۱۹۷۱، ۱۹۷۹، ۱۹۹۳، ۱۹۹۸، ۲۰۰۲، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۱۴، ۲۰۱۵، ۲۰۱۷ و ۲۰۲۰.

– کارلینگ کاپ
قهرمان در ۲ دوره: ۱۹۸۷ و ۱۹۹۳.

– جام خیریه انگلستان
قهرمان در ۱۶ دوره: ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۳، ۱۹۳۴، ۱۹۳۸، ۱۹۴۸، ۱۹۵۳، ۱۹۹۱ (مشترک)، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۲، ۲۰۰۴، ۲۰۱۴، ۲۰۱۵، ۲۰۱۷ و ۲۰۲۰.

افتخارات اروپایی:

– جام برندگان جام اروپا
قهرمان در فصل ۹۴-۱۹۹۳.

– کاپ اینتر-سیتیز فیرز
قهرمان در ۱۹۶۹-۷۰.

⏬مقالات پیشنهادی⏬

فعالیت های سیاسی خامنه ای دستمزد ونسنت کمپانی ماشین های روبرتو ماچینی