سبک فوتبال پرتغال
در سال‌های اخیر، با پیدایش نسل طلایی فوتبالیست‌های هجومی مانند برونو فرناندز، برناردو سیلوا، ژوائو فلیکس و رافائل لیائو، تیم ملی پرتغال به یکی از خطرناک‌ترین تیم‌های اروپا از نظر حمله بدل گشته است.
اما به همان اندازه که این تیم می‌تواند در مدت کوتاهی نتیجه بازی را تغییر دهد، گاهی به علت اشتباهات دفاعی و نگرش نادرست در بخش عقب زمین، امتیازات ارزشمندی را از دست می‌دهد.
این تناقض میان قدرت هجومی و ضعف در دفاع، مشخصه فوتبال مدرن پرتغال است؛ تیمی که همیشه به دنبال ارائه بازی زیباست، حتی اگر این زیبایی گاهی هزینه ریسک زیاد را به همراه داشته باشد.
سبک بازی پرتغال
تیم ملی پرتغال در سال‌های اخیر به یکی از پیشرفته‌ترین و شیک‌ترین تیم‌های اروپایی تبدیل شده است. شیوه بازی این تیم بر پایه کنترل هوشمندانه توپ، پاس‌های کوتاه و حرکات سریع در زمین حریف بنا نهاده شده است.
برخلاف بسیاری از تیم‌های کلاسیک اروپایی که بر فیزیک و سبک بازی مستقیم تأکید دارند، پرتغال عمدتاً به خاطر فوتبال ترکیبی و تکنیکی‌اش مشهور است.
اساس فلسفه فوتبال در پرتغال، ایجاد برتری عددی در حمله و تحرک پیوسته بین خطوط است. بازیکنان هجومی این تیم به شکل چرخشی عمل میکنند؛ وینگرها مرتباً به عمق نفوذ میکنند، هافبک‌ها به سمت جلو پیش می‌روند، و مدافعان کناری با ورودهای متوالی فضای میدان را باز میکنند. این خصوصیت موجب می‌شود پرتغال در حملات ناگهانی غیرمنتظره باشد.
سبک تیم ملی پرتغال
از دوران فرناندو سانتوس تا روبرتو مارتینز، سرمربی فعلی، شیوه بازی تیم ملی پرتغال تحولات عمده‌ای را تجربه کرده است. سانتوس بیشتر به سمت رویکردی محتاطانه گرایش داشت و سعی می‌کرد تیم را در تعادل نگه دارد، اما مارتینز به سوی نگرشی تهاجمی‌تر پیش می‌رود.
او معتقد است کیفیت بازیکنان پرتغال به حدی است که تیم باید در بیشتر بازی‌ها کنترل توپ را داشته باشد و با ایجاد فشار مداوم، حریفان را به اشتباه بیندازد.
در ترفندهای جدید، پرتغال اغلب از چیدمان‌های ۴-۳-۳ یا ۳-۴-۲-۱ استفاده می‌کند. در هر دو مدل، اصل اصلی فعالیت، حرکت به سمت عقب با ارسال‌های کوتاه و منظم است.
روش بازی تیم ملی فوتبال پرتغال
مدافعان وسط در آغاز حملات نقش مهمی ایفا میکنند و هافبک‌های مرکزی، به خصوص برونو فرناندز و برناردو سیلوا، مسئولیت ساماندهی حرکات بازی و ایجاد فرصت برای مهاجمان را بر عهده دارند.
با وجود این ترتیب در فاز حمله، ساختار دفاعی گاهی به خطر می‌افتد؛ زیرا بازیکنان پرتغال به صورت مکرر به حمله می‌روند و هنگام از دست دادن توپ، فضای زیادی در عقب باقی می‌ماند. این موضوع باعث شده تا ضربات متعددی به این تیم وارد شود
مهاجم فوتبال پرتغال
بازی تیم ملی پرتغال
یکی از خصوصیات شاخص فوتبال پرتغال، سرعت بالا در تغییر از دفاع به حمله است. به محض دریافت توپ، بازیکنان خلاق در میانه میدان به جستجوی ارسال پاس‌های عمقی برای مهاجمان می‌پردازند. این سبک بازی، حریف را شگفت‌زده می‌سازد و با تکیه بر سرعت بالای لیائو یا نونیش، فرصت‌های پرخطر ایجاد می‌کند.
فول‌بک‌های پرتغال — از جمله ژوائو کانسلو و نونو مندز — در حملات تاثیر بسزایی دارند. آن‌ها با نفوذهای مکرر از لبه‌ها، وسعت زمین را گسترش می‌دهند و با ارسال سانترهای دقیق، فضا را برای شوت‌زنان مرکزی فراهم میکنند.
آمار تهاجمی تیم ملی پرتغال
پرتغال در مرحله مقدماتی جام ملت‌های اروپا ۲۰۲۶ به‌طور میانگین ۲/۷۵ گل در هر بازی به ثبت رسانده است.
در همان زمان، این تیم میانگین تقریباً ۲۵/۶۵٪ «درصد مالکیت توپ» را تجربه کرده است.
دقت پاس‌ها نیز بسیار بالا است: میانگین دقت پاس ۹۱/۷۵٪ گزارش شده است.
یک نمونه مشخص: در مرحله گروهی یورو ۲۰۲۴، پرتغال با نتیجه ۳-۰ ترکیه را شکست داد و مجموع شوت‌ها به سمت دروازه ۱۲ شوت بود. این آمار نشان می‌دهد که پرتغال علاوه بر ایجاد موقعیت‌های متعدد، در سرعت انتقال و کنترل توپ نیز عملکرد خوبی دارد
آمار دفاعی منتخب ملی پرتغال
همان دوره مقدماتی: پرتغال در این رقابت‌ها به‌طور متوسط ۱ گل در هر دیدار خورده است.
در بازی آخر مرحله گروهی یورو ۲۰۲۴ برابر فرانسه، پرتغال با وجود کنترل بازی (۶۰٪) و تعداد شوت زیاد (۱۵ شوت) موفق به گلزنی نشد و از رقابت‌ها کنار رفت. این به این معناست: قدرت حمله زیاد است، اما تغییر موقعیت و حفظ ثبات دفاعی در سخت‌ترین مسابقات دشواری‌هایی دارد
مدافعان تیم ملی پرتغال
با وجود قابلیت تهاجمی قابل توجه و بازیکنان برجسته در خط حمله، تیم ملی پرتغال مدت‌هاست که از ناپایداری در ساختار دفاعی آسیب می‌بیند.
نقطه‌ضعف اصلی این تیم، تمرکز بیش‌ازحد بر روی فاز تهاجمی است؛ بازیکنان پرتغالی اغلب با تعداد زیاد حمله میکنند و مدافعان کناری تقریباً تمام وقت بازی را در زمین حریف می‌گذرانند. این مسئله موجب می‌شود که هنگام از دست دادن توپ، فضاهای بزرگ‌تری پشت مدافعان خالی باقی بماند و تیم در برابر حملات سریع آسیب‌پذیر گردد.
تاکتیک فوتبال پرتغال
روبرتو مارتینز معمولاً از سیستم‌های ۴-۳-۳ یا ۳-۴-۲-۱ استفاده می‌کند. در این ساختارها، بازیکنان هجومی با آزادی کامل جابه‌جا می‌شوند.
- کریستیانو رونالدو معمولاً در نقش مهاجم نوک یا تمام‌کننده کلاسیک عمل می‌کند؛ بازیکنی که هنوز در زدن ضربات آخر بی‌رحمانه است.
- برونو فرناندز و برناردو سیلوا مغز متفکر تیم‌اند. یکی از میانه میدان و دیگری از کناره‌ها جریان بازی را کنترل میکنند.
- رافائل لیائو با سرعت و دریبل‌های انفجاری‌اش مدافعان را از هم می‌پاشد.
ژوائو فلیکس نیز به عنوان مهاجم آزاد یا وینگر معکوس، با حرکات در عمق و پاس‌های عمقی‌اش یکی از کلیدهای اصلی حمله پرتغال است.
این ترکیب موجب شده که پرتغال تحت هر شرایطی قادر به یافتن راهی برای زدن گل باشد. زمانی که حریف به شدت دفاع می‌کند، پرتغال با پاس‌های سریع و ترکیب‌های کوتاه در مناطق محدود نفوذ می‌یابد؛ و وقتی که فضا فراهم باشد، با حملات سریع و انتقال سریع توپ به سمت دروازه حمله می‌کند.
مدافعان فوتبال پرتغال
نمونه‌ی مشخص این مشکل در دیدار با فرانسه در یورو ۲۰۲۴ دیده شد؛ جایی که پرتغال با وجود تسلط بر توپ و حملات فراوان، بارها دچار ضدحملات خطرناک شد و در نهایت از مسابقات کنار رفت.
علاوه بر این، خط دفاع پرتغال به شدت به تجربه‌ی بازیکنانی چون پپه وابسته است؛ مدافعی که با وجود مهارت‌های فوق‌العاده، به پایان دوران حرفه‌ای نزدیک می‌شود و جانشینان او هنوز نتوانسته‌اند همان سطح اطمینان را در خط دفاع فراهم کنند
هماهنگی تیم ملی پرتغال
نکته‌ی اصلی این است که حملات پرتغال فقط به مهارت‌های فردی وابسته نیستند؛ بلکه بر مبنای هماهنگی تاکتیکی و تمرین‌های دقیق شکل گرفته‌اند. اعضای این تیم در فضاهای محدود به طور فوق‌العاده‌ای عمل کرده و به خوبی فرصت‌ها را فراهم میکنند و حتی در مسابقات دفاعی نیز با یک لحظه درخشش از برناردو یا برونو، دروازه‌ی حریف را می‌شکنند.
مدافعان پرتغال در رقابت‌های جهانی
در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، دفاع تیم ملی پرتغال تغییرات قابل توجهی را داشت. این تیم در مرحله گروهی با وجود شروع خوب مقابل غنا و اروگوئه، نشان‌هایی از عدم انضباط در خط دفاعی‌اش به نمایش گذاشت.
در بازی اول برابر غنا، هرچند پرتغال با نتیجه ۳–۲ به پیروزی رسید، اما دریافت دو گل در دقایق پایانی نشان داد که تیم در حفظ تمرکز و مدیریت فضاهای پشت مدافعان کناری مشکل دارد.
در دیدار با کره‌جنوبی، کمبود در بازگشت به دفاع و شرایط نادرست مدافعان موجب شد که پرتغال با وجود کنترل بیشتر، ۲–۱ شکست بخورد.
دفاع تیم پرتغال در جام جهانی
در مرحله حذف، پیروزی قاطع ۶–۱ برابر سوئیس بیشتر به دلیل برتری فوق‌العاده هجومی بود، نه ضعف دفاعی؛ زیرا سوئیسی‌ها در برخی موقعیت‌های جدی موفق شدند مدافعان پرتغال را به چالش بکشند.
اما نقطه ضعف دفاع پرتغال در بازی با مراکش مشاهده شد؛ جایی که تیم آفریقایی با بهره‌گیری از پاس‌های بلند و فیزیکی، از نقصان در پوشش هوایی و اشتباه در جای‌گیری در خط دفاع استفاده کرده و تنها گل مسابقه را به ثمر رساند.
آن ناکامی نشان داد که علی‌رغم بازیکنان باکیفیت، پرتغال در سیستم دفاعی از انسجام لازم بی‌بهره است و بیش از حد به تجارب فردی مدافعان متکی می‌باشد. در نهایت، جام جهانی ۲۰۲۲ برای پرتغال یادآور این حقیقت بود که بدون دفاع منسجم، حتی موثرترین حملات نیز نمی‌توانند راه قهرمانی را هموار سازند
سرمربیگری تیم ملی پرتغال
با آمدن مارتینز، پرتغال معمولاً با سیستم ۳–۴–۳ یا ۳–۴–۲–۱ بازی می‌کند؛ سیستمی که در آن سه مدافع مرکزی مسئولیت پوشش فضاهای پشت دفاع راست و چپ را دارند تا نقاط ضعف دفاعی قبلی به گونه‌ای جبران شود.
از سوی دیگر، او با به کارگیری هافبک‌های فعال همچون پالهینیا و روبن نِوش، تلاش کرده است تا توازن میان دفاع و حمله را برقرار کند و از ایجاد فاصله بین خطوط جلوگیری نماید. مارتینز همچنین بر پرس متحد و دفاع از جلو تأکید می‌کند تا به حریف فرصتی برای ایجاد ضدحمله ندهد.
نتیجه این تغییرات، تیمی است که هنوز ماهیت هجومی خود را حفظ کرده اما در انتقال به دفاع، سازماندهی بهتر از قبل را نشان می‌دهد. با این حال، چالش اصلی مارتینز این است که آیا قادر است تعادل کاملی میان زیبایی نمایش و کارایی واقعی برقرار کند؛ تعادلی که سرنوشت پرتغال را در رقابت‌های آینده مشخص خواهد کرد
حملات تیم ملی پرتغال
در دوره مربیگری روبرتو مارتینز، هجمه‌های تیم ملی پرتغال به مراتب منظم‌تر، سریع‌تر و متنوع‌تر از گذشته شده است. مارتینز با به کارگیری سیستم سه‌مدافعه، به فول‌بک‌ها اجازه داده است که در حملات نقش داشته باشند و عرض زمین را حفظ نمایند.
این آزادی عمل موجب شده بازیکنانی مثل ژوائو کانسلو و نونو مندز به عناصر کلیدی در حمله تبدیل گردند؛ مدافعانی که نه‌تنها پاس‌های خطرناک ارسال میکنند، بلکه گاهی به‌طور مستقیم در نقش سازنده بازی فعالیت میکنند.
مهاجمان تیم پرتغال
در مرکز میدان، دو بازیکن برونو فرناندز و برناردو سیلوا بنیاد خلاقیت تیم را شکل می‌دهند؛ فرناندز با پاس‌های عمقی و سیلوا با توانایی بالا و مدیریت فضاهای محدود، کنترل بازی را به دست می‌گیرند. پرتغال معمولاً با تسلط بر توپ به مدیریت بازی می‌پردازد، اما اصل مهم در روش مارتینز، تغییر سریع از مالکیت به ساخت موقعیت‌ها است.
بر خلاف زمان سانتوس که تیم بعضی اوقات با احتیاط و کند عمل می‌کرد، اکنون پرتغال با چند پاس از عقب زمین به نزدیکی جریمه حریف می‌رسد.
سبک فوتبال پرتغال در دنیای امروز
تیم ملی فوتبال پرتغال امروز یکی از هیجان‌انگیزترین و همچنین دشوارترین تیم‌های جهان به شمار می‌رود. این گروه با نسل طلایی از بازیکنانی همچون کریستیانو رونالدو، برناردو سیلوا، برونو فرناندز، ژوائو فلیکس و رافائل لیائو، در خط حمله به مرحله‌ای رسیده که قابلیت شکست هر دفاعی را دارد.
تنوع در برنامه‌های بازی، پاس‌های سریع، و هماهنگی مناسب بین بازیکنان موجب شده پرتغال در هر مسابقه چندین موقعیت گل ایجاد کرده و از نظر تهاجمی یکی از تیم‌های قدرتمند اروپا باشد.
با این حال، این میل به حمله بعضی اوقات باعث می‌شود ساختار دفاعی تیم آسیب‌پذیر شود. فول‌بک‌ها با پیشروی مکرر و نبود پوشش کافی در زمان ضدحمله، به علاوه وابستگی به تجربیات مدافعان کهنسال، مشکلاتی را برای پرتغال به وجود آورده است.
سبک بازی تیم ملی فوتبال پرتغال
پس از پایان جام جهانی ۲۰۲۲، روبرتو مارتینز انرژی تازه‌ای به سبک بازی تیم افزوده است. او تلاش کرده است تا توازن بین زیبایی تهاجمی و نظم دفاعی ایجاد کند؛ با تغییر روش به سه مدافع و استفاده از هافبک‌های تخریبی، قصد دارد تا فضاهای خالی پشت دفاع را کاهش دهد.
مارتینز همزمان فلسفه‌ی تهاجمی خود را رها نکرده و با تمرکز بر مالکیت توپ و انتقال سریع، پرتغال را به تیمی فعال و نوآور تبدیل نموده است.
با اینکه مسیر آینده هنوز چالش‌های زیادی دارد، اما پرتغال امروزه تیمی است که در بالاترین سطح خلاقیت در حملات قرار دارد و اگر بتواند دفاع خود را تقویت کند، شانس واقعی برای قهرمانی در مسابقات بزرگ آینده خواهد داشت
مهاجم اصلی تیم ملی پرتغال
کریستیانو رونالدو هنوز هم در خط حمله نقشی اساسی دارد و تجربه‌اش در ایجاد فرصت‌های گل بسیار مؤثر است، اما ظهور ستاره‌هایی مانند رافائل لیائو و ژوائو فلیکس باعث شده که خط حمله پرتغال جوان‌تر، فعال‌تر و غیرقابل پیش‌بینی‌تر شود.
مارتینز تلاش کرده اصول “زیبا بازی کردن” را حفظ کرده و همزمان کارایی و تنوع تاکتیکی را افزایش دهد؛ به‌طوری که امروز حملات پرتغال ترکیبی از سرعت، ذکاوت و هماهنگی گروهی است که آن‌ها را بار دیگر به یکی از خطرناک‌ترین تیم‌های هجومی اروپا تبدیل کرده است
سبک مربیگری تیم ملی پرتغال
پس از خاتمه دوره فرناندو سانتوس، که به خاطر دفاع سازمان‌یافته و بازی محتاطانه‌اش شناخته می‌شد، ورود روبرتو مارتینز به عنوان سرمربی تیم ملی پرتغال، تغییر قابل توجهی در شیوه بازی این تیم ایجاد کرد.
مارتینز، که تجربه‌ی سرمربیگری تیم ملی بلژیک را دارد، با رویکردی کاملاً متفاوت به پرتغال آمد؛ رویکردی که بر اساس مالکیت توپ، پرس از جلو و بازی تهاجمی منسجم بنا شده است.
او بر این باور است که تیمی که بازیکنانی مانند برناردو سیلوا، برونو فرناندز، ژوائو فلیکس و لیائو دارد، نباید به شکل دفاعی بازی کند، بلکه باید با بهره‌گیری از خلاقیت و سرعت این بازیکنان، به طور مداوم بر حریف فشار بیاورد.
⏬مقالات پیشنهادی برای شما عزیزان⏬
گل های فرمین لوپز ستاره هفته لیگ قهرمانان اروپا امیر علی‌اکبری زمان آغاز رقابت
یک دیدگاه
سبک هجومی و عالی با زی میکنند